Eg hadde nyleg ein jobbtur til Malawis hovudstad Lilongwe, og fikk lyst å skrive ein rapport. Sidan dette var mine fyrste long-haul turar, fyrste med 747 og 340, tenkte eg det kunne vere greitt å skrive min fyrste tripreport også!
Mitt flytekniske nivå er ikkje spesielt høgt, men det får gå! Bilda er dessutan frå kamera og mobil, og dermed av varierande kvalitet.
Reiseruta var slik: OSL-FRA-JNB-LLW. Returen gjekk slik: LLW-ADD-FRA-OSL
OSL-FRA, 7. august, 18.55, Lufthansa 320-200, D-AIQC "Zwickau"
Eg kom til OSL eit par timar før avgang, og møtte dei to andre i reisefølget. Vi valde å sjekke inn i skranken, og fekk etter tre minutt i kø sendt bagasjen heile vegen. Imidlertid fekk beskjed om at vi måtte få våre boardingpass i Johannesburg for siste strekning.
Eg tenkte ikkje vidare over det. Vi kom gjennom tryggleikskontrollen på fem minutt, fylte opp med snus i taxfree og tok eit par pils på Kon-Tiki, eller ”Economy-lounge”.
Fint fly, som verka heilt nytt.
Boarding starta i god tid, og vi vart pusha eit par minutt etter oppsett tid. Take off sørover, og ei fin stiging til marsjhøgde. Der vart det servert eit berre delvis spanande smørdbrød, snack og heldigvis Warsteiner på flaske.
Ølet var best!
Eg fekk etter eit lite bytte ein tresetar for meg sjølv, og naut utsikta over Danmark, havvindmøller og det er trur var Øresund-brua. Flyet såg heilt strøkent ut, sjølv om det var ein 1991-modell. Beinplasen var også eit greit stykke over "knyttneve-nivå".
God plass, eg er rundt 190.
Etter eit par svingar gjekk vi inn for landing, nokre minutt før tid. Eg antar flyet var 60-70 prosent fullt (i motsetnad til nokre nordmenn som skulle til Shanghai, dei var 100 prosent fulle). Det vart ein busstur inn til transfer, og vi sette kursen mot C-gatane.
Dette er nok Danmark, men eg veit ikkje kor.
Her nede er det ei bru, som kanskje er Øresund-brua?
Rett før landing i Frankfurt.
Mykje å sjå i Frankfurt.
Då oppdaga ein i reisefølgjet at han ikkje fann passet og boardingkortet. Full alarm vart sett inn, og han fór avgarde med flyplasstilsette som skulle hjelpe han. Eg og den tredje i reisefølgjet gjekk til passkontrollen og venta der. Tida gjekk og dei fann ikkje noko pass. Heilt til tredjeperson romsterte litt i veska si, og fann ut at der var to pass. Saken var løyst, og tida byrja å bli knapp.Vi hadde 1 t 40 min på å nå neste flight i utgangspunktet, så vi tålte ikkje noko meir krøll.
I kontrollen der pass/boardingpass blir sjekka fekk dei to andre (som reiste på same bestilling) beskjed om at dei måtte få nytt boardingpass ved gate, noko som gjekk greitt. Årsaka var styret med pass/boardingkort, der Lufthansa visstnok hadde "tatt dei av" flyet. Dei to andre i reisefølget merka seg at dei då vart sjekka inn heilt til Lilongwe, noko som skulle vise seg betydningsfullt seinare i reisa.
Men vi kom oss til gate.
FRA-JNB, 7. august, 22.35, LH572, 747-400 D-ABVO "Muehlheim an der Ruhr"
Min fyrste jumbo.
Eg hadde fått meg eit vindaugssete, 40A, for å få sett så mykje som mogleg av min fyrste 747-tur. Eit tysk par var på samme treseter, og dei og eg holdt oss for oss sjølve. Vi pusha nokre få minutt etter tid, og taksa eit godt stykke i mørket. Mykje spanande å sjå likevel, sjølv om bilda ikkje vart presentable.
Avgangen gjekk unda på mektig vis, og klarvêret ga god utsikt over byområder eg ikkje kunne identifisere. Etter kvart kom det snack, drikke, middag, drikke, drikke... Raudvinen var meget god, og eg forsynte meg godt. Heldigvis fekk eg vatn samtidig, så det vart ikkje så gale.
Beinplassen var ikkje knyttneve-standard.
Det er jo ikkje personlege skjermar i desse flya, og det vart litt langdrygt å myse mot skjermen langt der framme, så eg la meg til å sove. Eg fekk vel tre-fire timar før lysa kom på og frukosten vart rulla ut. Måltidsmessig var det ikkje mykje å skrive heim om.
Etterkvart vart innflyginga mot Johannseburg starta, og eg fekk sett godt på Johannesburg sine ulike bydelar. Landinga var etter mine begrep fin, og touchown var ti minutt før oppsett tid.
Få minutt før landing.
Ikkje shuttlebussen, men spesialbagasje (!)
Swiss kom rett etter oss.
Vi vart bussa inn til terminalen, forbi ei rekkke 340 frå SAA og mange andre europeiske og asiatiske tungvektarar. På vegen mot transferområdet måtte vi vente 5 minutt i ein passkontroll, og til slutt kom vi fram i kjempekøa foran Soth African sine skrankar cirka 09.10. Flyet gjekk vidare 10 blank.
Då starta trøbbelet. Vi hadde 1 t og 10 min på å nå vårt fly vidare til Lilongwe. Sidan eg ikkje hadde fått boardingpass (og sikkert ikkje var sjekka inn) måtte eg få det. Dei to andre hadde etter det vi kunne sjå sine papir i orden. Køa gjekk ufatteleg seint og bemanninga varierte frå minutt til minutt, og mellom 0 og 4 personar.
Vi spurte personalet som gjekk rundt i køa to gongar om vi kunne få komme lenger fram i køa, men fekk til svar at vi berre måtte stå og at det ikkje var behov for å sende oss lenger fram. Når vi til slutt kom fram, var det ”no chance”, og dei sa at innsjekk hadde stengt 9.15, og at dei hadde ropt etter passasjerar so skulle med dette flyet. Det var før vi kom til køa, og vi vart rimeleg forbanna.
Reiseselskapet hadde lagt inn knapt med tid, men det skulle ha gått greitt å få oss med det flyet med litt serviceorientert betjening. Utifrå det vi såg denne timen ga SAAs folk eit ubetinga negativt uttrykk, med sure miner, mykje roping, respektlaus behandling av passasjerar med åpenbart spesielle behov og null engasjement for passasjerane sine. Etter at vi kravde å få hjelp der og då, sjekka ”betjenten” muligheita for få oss med eit fly til ein annan by i Malawi med Air Malawi. Dette var imidlertid overbooka med 28 passasjerar, så vi tok heller plassar på SAA sin flight kl 10 dagen etter.
Dermed vart det å gå tilbake og gjennom ny passkontroll og ut i bagasjeavdelinga. Våre koffertar var der sjølvsagt ikkje, og SAA sine representantar var like ”hjelpsomme” som i transferavdelinga. ”Om dei ikkje står her, veit vi ikkje” var svaret dei ga mens dei peika mot noko bagasje som stod att. Vi fekk tak i ein kar som jobba i eit handlingselskap, og han skulle leite for oss og ringe oss om 1 time. Vi gjekk då ut av terminalen og tok inn på Intercontinental Hotell, 20 meter bortafor. Det var absolutt eit bra hotell!
Etter lunsj prøvde vi å ringe vår kontakt, utan å få svar. Vi gjekk då til terminalen og vart eskortert inn bakvegen av ein vektar. Der prøvde vi SAA igjen, og no fann dei koffertane som var lagt i ”buret” for avgangen neste dag. Det ville ta rundt ein time å få ut koffertane, og SAA-representanten spurte om vi ”verkeleg trengde dei”. Det gjorde vi, og etter ein knapp time fekk vi dei endeleg.
JNB-LLW, 10.10, South African Airways, 737-800 ZS-SJB
Vi møtte opp to timar før avgang neste dag, og gjekk til innsjekken. Ho som booka oss om dagen før sa ho hadde skrive ein beskjed i systemet som forklarte kvifor vi hadde fått ny billett utan å betale ekstra, og vi skulle gjere den som sjekka oss inn merksam på dette, sa ho. Då vi kom fram til den sure innsjekkingsdama vart alt veldig vanskeleg, og ho rynka djupt med augebryna. Vi måtte alle tre bort til billettkontoret for å få ein print av det eg antar var billetten, og ho spurte fleire gongar kvifor vi hadde fått ny billett utan å betale ekstra. Vi var då nær bristepunktet kva SAA angår.
Men det gjekk, og vi seig raskt gjennom den nye O.R. Tambo International, som hadde vore ei god oppleving hadde dei tilsette i SAA skjønt at dei arbeidde i eit serviceyrke.
Området for bussgatar.
Boarding med bussing skjedde i akseptabel tid i forhold til ruta, og flyet vart så godt som fullt. Vi starta å bevege oss nokre små minutt etter oppsett tid. Eg hadde eit midtsete på trettande rad, men beinplassen var akkurat såpass at knea ikkje tok inn i setet.
Serveringa besto av cola og valg mellom fisk eller kylling, og eg gjekk for den siste. Det er ikkje verdt å prøve å beskrive smaken på nokon måte, sidan den var ikkje-eksisterande.
Vi landa på planlagt tid, og taksa inn på oppstillingsplassen til Lilongwe International Kamuzu (der finns ingen bruer). Ein busstur på 50 meter følgde, før passkontroll (cirka 10 minutt) og bagasjeutlevering. Den gjekk fint, sjølv om trengselen og engasjementet var stort.
Air Malawi sin ATR. Dei har og eit par 737.
Bagasjekamp.
Mitt flytekniske nivå er ikkje spesielt høgt, men det får gå! Bilda er dessutan frå kamera og mobil, og dermed av varierande kvalitet.
Reiseruta var slik: OSL-FRA-JNB-LLW. Returen gjekk slik: LLW-ADD-FRA-OSL
OSL-FRA, 7. august, 18.55, Lufthansa 320-200, D-AIQC "Zwickau"
Eg kom til OSL eit par timar før avgang, og møtte dei to andre i reisefølget. Vi valde å sjekke inn i skranken, og fekk etter tre minutt i kø sendt bagasjen heile vegen. Imidlertid fekk beskjed om at vi måtte få våre boardingpass i Johannesburg for siste strekning.
Eg tenkte ikkje vidare over det. Vi kom gjennom tryggleikskontrollen på fem minutt, fylte opp med snus i taxfree og tok eit par pils på Kon-Tiki, eller ”Economy-lounge”.
Fint fly, som verka heilt nytt.
Boarding starta i god tid, og vi vart pusha eit par minutt etter oppsett tid. Take off sørover, og ei fin stiging til marsjhøgde. Der vart det servert eit berre delvis spanande smørdbrød, snack og heldigvis Warsteiner på flaske.
Ølet var best!
Eg fekk etter eit lite bytte ein tresetar for meg sjølv, og naut utsikta over Danmark, havvindmøller og det er trur var Øresund-brua. Flyet såg heilt strøkent ut, sjølv om det var ein 1991-modell. Beinplasen var også eit greit stykke over "knyttneve-nivå".
God plass, eg er rundt 190.
Etter eit par svingar gjekk vi inn for landing, nokre minutt før tid. Eg antar flyet var 60-70 prosent fullt (i motsetnad til nokre nordmenn som skulle til Shanghai, dei var 100 prosent fulle). Det vart ein busstur inn til transfer, og vi sette kursen mot C-gatane.
Dette er nok Danmark, men eg veit ikkje kor.
Her nede er det ei bru, som kanskje er Øresund-brua?
Rett før landing i Frankfurt.
Mykje å sjå i Frankfurt.
Då oppdaga ein i reisefølgjet at han ikkje fann passet og boardingkortet. Full alarm vart sett inn, og han fór avgarde med flyplasstilsette som skulle hjelpe han. Eg og den tredje i reisefølgjet gjekk til passkontrollen og venta der. Tida gjekk og dei fann ikkje noko pass. Heilt til tredjeperson romsterte litt i veska si, og fann ut at der var to pass. Saken var løyst, og tida byrja å bli knapp.Vi hadde 1 t 40 min på å nå neste flight i utgangspunktet, så vi tålte ikkje noko meir krøll.
I kontrollen der pass/boardingpass blir sjekka fekk dei to andre (som reiste på same bestilling) beskjed om at dei måtte få nytt boardingpass ved gate, noko som gjekk greitt. Årsaka var styret med pass/boardingkort, der Lufthansa visstnok hadde "tatt dei av" flyet. Dei to andre i reisefølget merka seg at dei då vart sjekka inn heilt til Lilongwe, noko som skulle vise seg betydningsfullt seinare i reisa.
Men vi kom oss til gate.
FRA-JNB, 7. august, 22.35, LH572, 747-400 D-ABVO "Muehlheim an der Ruhr"
Min fyrste jumbo.
Eg hadde fått meg eit vindaugssete, 40A, for å få sett så mykje som mogleg av min fyrste 747-tur. Eit tysk par var på samme treseter, og dei og eg holdt oss for oss sjølve. Vi pusha nokre få minutt etter tid, og taksa eit godt stykke i mørket. Mykje spanande å sjå likevel, sjølv om bilda ikkje vart presentable.
Avgangen gjekk unda på mektig vis, og klarvêret ga god utsikt over byområder eg ikkje kunne identifisere. Etter kvart kom det snack, drikke, middag, drikke, drikke... Raudvinen var meget god, og eg forsynte meg godt. Heldigvis fekk eg vatn samtidig, så det vart ikkje så gale.
Beinplassen var ikkje knyttneve-standard.
Det er jo ikkje personlege skjermar i desse flya, og det vart litt langdrygt å myse mot skjermen langt der framme, så eg la meg til å sove. Eg fekk vel tre-fire timar før lysa kom på og frukosten vart rulla ut. Måltidsmessig var det ikkje mykje å skrive heim om.
Etterkvart vart innflyginga mot Johannseburg starta, og eg fekk sett godt på Johannesburg sine ulike bydelar. Landinga var etter mine begrep fin, og touchown var ti minutt før oppsett tid.
Få minutt før landing.
Ikkje shuttlebussen, men spesialbagasje (!)
Swiss kom rett etter oss.
Vi vart bussa inn til terminalen, forbi ei rekkke 340 frå SAA og mange andre europeiske og asiatiske tungvektarar. På vegen mot transferområdet måtte vi vente 5 minutt i ein passkontroll, og til slutt kom vi fram i kjempekøa foran Soth African sine skrankar cirka 09.10. Flyet gjekk vidare 10 blank.
Då starta trøbbelet. Vi hadde 1 t og 10 min på å nå vårt fly vidare til Lilongwe. Sidan eg ikkje hadde fått boardingpass (og sikkert ikkje var sjekka inn) måtte eg få det. Dei to andre hadde etter det vi kunne sjå sine papir i orden. Køa gjekk ufatteleg seint og bemanninga varierte frå minutt til minutt, og mellom 0 og 4 personar.
Vi spurte personalet som gjekk rundt i køa to gongar om vi kunne få komme lenger fram i køa, men fekk til svar at vi berre måtte stå og at det ikkje var behov for å sende oss lenger fram. Når vi til slutt kom fram, var det ”no chance”, og dei sa at innsjekk hadde stengt 9.15, og at dei hadde ropt etter passasjerar so skulle med dette flyet. Det var før vi kom til køa, og vi vart rimeleg forbanna.
Reiseselskapet hadde lagt inn knapt med tid, men det skulle ha gått greitt å få oss med det flyet med litt serviceorientert betjening. Utifrå det vi såg denne timen ga SAAs folk eit ubetinga negativt uttrykk, med sure miner, mykje roping, respektlaus behandling av passasjerar med åpenbart spesielle behov og null engasjement for passasjerane sine. Etter at vi kravde å få hjelp der og då, sjekka ”betjenten” muligheita for få oss med eit fly til ein annan by i Malawi med Air Malawi. Dette var imidlertid overbooka med 28 passasjerar, så vi tok heller plassar på SAA sin flight kl 10 dagen etter.
Dermed vart det å gå tilbake og gjennom ny passkontroll og ut i bagasjeavdelinga. Våre koffertar var der sjølvsagt ikkje, og SAA sine representantar var like ”hjelpsomme” som i transferavdelinga. ”Om dei ikkje står her, veit vi ikkje” var svaret dei ga mens dei peika mot noko bagasje som stod att. Vi fekk tak i ein kar som jobba i eit handlingselskap, og han skulle leite for oss og ringe oss om 1 time. Vi gjekk då ut av terminalen og tok inn på Intercontinental Hotell, 20 meter bortafor. Det var absolutt eit bra hotell!
Etter lunsj prøvde vi å ringe vår kontakt, utan å få svar. Vi gjekk då til terminalen og vart eskortert inn bakvegen av ein vektar. Der prøvde vi SAA igjen, og no fann dei koffertane som var lagt i ”buret” for avgangen neste dag. Det ville ta rundt ein time å få ut koffertane, og SAA-representanten spurte om vi ”verkeleg trengde dei”. Det gjorde vi, og etter ein knapp time fekk vi dei endeleg.
JNB-LLW, 10.10, South African Airways, 737-800 ZS-SJB
Vi møtte opp to timar før avgang neste dag, og gjekk til innsjekken. Ho som booka oss om dagen før sa ho hadde skrive ein beskjed i systemet som forklarte kvifor vi hadde fått ny billett utan å betale ekstra, og vi skulle gjere den som sjekka oss inn merksam på dette, sa ho. Då vi kom fram til den sure innsjekkingsdama vart alt veldig vanskeleg, og ho rynka djupt med augebryna. Vi måtte alle tre bort til billettkontoret for å få ein print av det eg antar var billetten, og ho spurte fleire gongar kvifor vi hadde fått ny billett utan å betale ekstra. Vi var då nær bristepunktet kva SAA angår.
Men det gjekk, og vi seig raskt gjennom den nye O.R. Tambo International, som hadde vore ei god oppleving hadde dei tilsette i SAA skjønt at dei arbeidde i eit serviceyrke.
Området for bussgatar.
Boarding med bussing skjedde i akseptabel tid i forhold til ruta, og flyet vart så godt som fullt. Vi starta å bevege oss nokre små minutt etter oppsett tid. Eg hadde eit midtsete på trettande rad, men beinplassen var akkurat såpass at knea ikkje tok inn i setet.
Serveringa besto av cola og valg mellom fisk eller kylling, og eg gjekk for den siste. Det er ikkje verdt å prøve å beskrive smaken på nokon måte, sidan den var ikkje-eksisterande.
Vi landa på planlagt tid, og taksa inn på oppstillingsplassen til Lilongwe International Kamuzu (der finns ingen bruer). Ein busstur på 50 meter følgde, før passkontroll (cirka 10 minutt) og bagasjeutlevering. Den gjekk fint, sjølv om trengselen og engasjementet var stort.
Air Malawi sin ATR. Dei har og eit par 737.
Bagasjekamp.
